شفقت به خود با روابط اولیه کودکی و سبک‌های دل‌بستگی ارتباط نزدیکی دارد، اما این رابطه ممکن است تحت تأثیر ویژگی‌های شخصیتی و سازوکارهای دفاعی قرار گیرد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل‌کنندۀ ابعاد کمال‌گرایی و سازوکارهای دفاعی در ارتباط بین سبک‌های دل‌بستگی و شفقت به خود انجام شد. روش پژوهش حاضر، مدل رگرسیون چندگانۀ سلسله مراتبی بود. جامعۀ پژوهش تمامی دانشجویان مشغول به تحصیل دانشگاه کردستان در سال 1403-1404 بود. تعداد 267 نفر از دانشجویان دانشگاه کردستان به صورت نمونه گیری در دسترس چهار پرسشنامه AAI (مقیاس دل‌بستگی بزرگ‌سالان)، TMPS (مقیاس چندبعدی کمال گرایی تهران)، DSQ (پرسشنامه سبک های دفاعی) و SCS (مقیاس شفقت به خود) را پر کردند. شاخص‌های توصیفی، تحلیل واریانس و رگرسیون داده های گردآوری‌شده در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 30 انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که کمال گرایی جامعه محور رابطۀ بین دل‌بستگی دوسوگرا و شفقت به خود را تعدیل می کند. به علاوه، سازوکارهای دفاعی روان آزرده دارای نقش تعدیل کننده در رابطۀ بین دل‌بستگی دوسوگرا با شفقت به-خود بود. افراد با دل‌بستگی اجتنابی و سازوکارهای دفاعی روان آزرده نیز شفقت به خود کمتری را نسبت به کسانی داشتند که در این سازوکارهای دفاعی نمرۀ کمتری داشتند. براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که ابعاد کمال گرایی و سازوکارهای دفاعی دارای نقش تعدیل کننده در رابطۀ بین سبک های دل‌بستگی و شفقت به خود هستند. یافته های پژوهش حاضر می تواند چارچوب نظری التقاطی مناسبی برای مطالعات مبتنی بر دل‌بستگی و شفقت به خود و همچنین مسیری بالقوه در درمان های مبتنی بر دل‌بستگی و شفقت به خود باشد.

دلبستگی شفقت به خود کمال گرایی سازوکارهای دفاعی