دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : مریم دهدار* ¹ ، فرزاد فرهودی ²

چکیده :
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود مشکلات بین فردی در زوجین متقاضی طلاق بود.تحقيق حاضر به لحاظ هدف از نوع کاربردي با طرح پیش¬آزمون – پس¬آزمون بود که از طرح پژوهشی نیمه آزمایشی استفاده شد.جامعه پژوهش حاضر کلیه زوجین متقاضی طلاق شهر یزدبه تعداد 90 نفر بود که با طرح چنین مشکلی به مراکز رواندرمانی سطح شهر یزد مراجعه کرده بودند.نمونه پژوهش متشکل از 24 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش گمارش شد.آزمودنی ها ابتدا در مرحله پیش آزمون به پرسشنامه های میل به طلاق روزلت، جانسون و مورو (1986)، مقیاس دلزدگی زناشویی (CBM) و پرسشنامه مشکلات بین فردی بارخام(1996) پاسخ دادند.پس از انجام پروتکل درمانی ارائه شده توسط گیلبرت (2014) بر روی گروه آزمایش هر دو گروه مجددا به پرسشنامه های مورد استفاده در پژوهش پاسخ دادند.پس از اتمام مراحل اجرایی،نتایج به وسیله نرم افزار Spssتجزیه و تحلیل شد. نتايج آنکووا نشان داد كه با كنترل پيش آزمون ،نتايج پس آزمون براي همه متغيرهاي مورد بررسي در بين گروه هاي مطالعه تفاوت معني داري دارد و با 95 درصد اطمينان مي توان گفت ميانگين گروه آزمايش و كنترل در متغيرهاي دلزدگی زناشویی و مشکلات بین فردی متفاوت است (دلزدگی زناشویی 199/67 F= 000/0P=)و (مشکلات بین فردی902/148 F= 000/0P=).درمان مبتنی بر شفقت باعث کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود مشکلات بین فردی در گروه آزمایش شد.

کلمات کلیدی :
شفقت درمانی،دلزدگی زناشویی،مشکلات بین فردی،طلاق