اضطراب کووید-19 در کارکنان مراکز توانبخشی شهر سقز: نقش پیش بین سازگاری اجتماعی و سلامت روان

دوره 5، شماره 14، 1401، صفحات 149 - 157

نویسندگان : حسام عثمانی *

چکیده :
هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی اضطراب کرونا بر اساس سازگاری اجتماعی و سلامت روان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی کارکنان مراکز توان‌بخشی شهر سقز در سال 1400-1399 بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تمام شماری 103 نفر به‌عنوان نمونه مورد ارزیابی قرار گرفتند و به علت مخدوش بودن بعضی از پرسشنامه درنهایت 100 پرسشنامه مورد تحلیل قرار گرفت. برای سنجش متغیرهای موردمطالعه از پرسشنامه‌های اضطراب کرونا علی پور و همکاران (1398)، پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل (۱۹62) و پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ (GHQ) استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌های پژوهش با استفاده از روش‌های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام و با نرم‌افزارSPSS نسخه ۲3 صورت گرفت و سطح معناداری آزمون‌ها 0/05 در نظر گرفته شد. یافته‌ها نشان داد که 60 نفر (60 درصد) از کارکنان مرد و 40 نفر (40 درصد) از کارکنان زن بودند. میانگین و انحراف معیار سن برای کارکنان مرد 3/14± 35/32 و میانگین و انحراف معیار سن برای کارکنان زن 2/50 ± 31/03بود. همبستگی مثبت معنی‌داری بین سازگاری اجتماعی و سلامت روان و همچنین همبستگی منفی معنی‌داری بین سازگاری اجتماعی و سلامت روان با اضطراب کرونا وجود داشت. 28/1 درصد از واریانس اضطراب کرونا توسط سازگاری اجتماعی و درمجموع 44/6 درصد از واریانس اضطراب کرونا توسط سازگاری اجتماعی و سلامت روان تبیین شد. با توجه به نتایج پژوهش می‌توان اظهار کرد که جهت بالا بردن سازگاری و سلامت روان افراد تدابیری اتخاذ شود که اضطراب کاهش‌یافته و کارکنان با سازگاری و سلامت روان بیشتری فعالیت خود را انجام دهند.

کلمات کلیدی :
سازگاری اجتماعی، سلامت روان، اضطراب کرونا